بیماریهای اینترنتی ( اعتیاد به اینترنت یا مرض های اینترنتی )

بیماری های اینترنتی بر خلاف این دنیای مجازی کاملا واقعی اند ...

به خاطر رفیق های ندیده و نشناخته

اینبار میخوام برم سراغ مرض های اینترنتی که چرا گرفتار این اینترنت لعنتی می شیم و چطور درمان میشیم ..

می دونید که اینترنت به زعم خیلی ها اعتیاد آوره و نمیشه هم انکارش کرد اما میخوام این پست رو برای همه و خودم که یه معتاد اینترنتی شدم بگذارم تا همه بدونیم که آیا ما معتاد شدیم یا نه فقط و فقط تفریح سالمی است که داریم انجام میدیم ..

• چرا گرفتار می شویم؟ ( فرار از واقعیت )

در میان دخترها عواملی مثل هراس اجتماعی و افسردگی در دوران نوجوانی از ان اختلالاتی است که در جوانی جای خودش را به بیماری اینترنتی می دهد . دختر نوجوانی که نمی تواند ارتباط سازنده برقرار کند و از اجتماع می ترسد , بعد ها نمی تواند از فضای اینترنت که در آن تقریبا هیچ کسی به هیچ کسی نیست , دل بکند.

درباره پسرها هم هراس اجتماعی به اضافه اختلالات بیش فعالی و حتی احساسات خصمانه که در دروران کودکی و نوجوانی به آن دچار بوده اند , در جوانی به شکل اعتیاد به فضای مجازی سروکله اش پیدا می شود.

• گرفتار چه می شویم؟ ( اعتیاد , وسواس و ... )

هفته نامه " نیوساینتیست " چند وقت پیش این هشت بیماری اینترنتی را به عنوان بیماری های عمومی معتادان وب مطرح کرد :

1. خودگردی : مدام اسم خودشان را جستجو میکنند و نتیجه را مثل داستانهای مهیج می خوانند ...
2. خودافشاگردی : خودافشاگری می تواند در حد افشای یک حس شخصی باشد یا در حد افشای نامه ها و عکس های خصوصی و باقی چیزهایی که اجازه بدهید راجع به آنها صحبت نکنیم.
3. وب گردی : مرسوم ترین بیماری اینترنتی است . اگر قبل از رفتن به رختخواب قصد می کنید فقط سری به وبلاگ دوستانتان بزنید بعد از پنج ساعت تازه به خودتان می آیید و می بینید که در جریان این وب گردی نامحدود , هم کلاسی های اول دبستانتان را هم پیدا کرده اید , به خودتان شک کنید .
4. گوگل گردی : میل شدیدی به استخراج اطلاعات دارند . اصولا دانستن اینکه اسم کلاغ استرلینگ در کارتن رامکال چی بود , واقعا آنقدرها هم مهم نیست که آدم به خاطرش نیم ساعت در اینترنت جست جو کند.
5. دلبستگی به آلبوم عکس های دیگران : به این بیماری شکار عکس هم میگویند . واقعا به کسی که ساعت ها وقت میگذارد تا عکس های خصوصی دیگران را نگاه کند چه می شود گفت؟ در مراحل اولیه , بیمار عکس های افراد مشهور را جستجو می کند . ولی وقتی بیماری حاد می شود , دیگر مهم نیست صاحب عکس چه کسی باشد.
6. آشغال جمع کنی اینترنتی : مثل سمسارها رفتار می کنند . جمع آوری بریده روزنامه تایمز 30 سال پیش و آرشیو کردن آهنگ هایی که حتی یک بار هم پخش نخواهند شد از آن رازهایی است که فقط آشغال جمع کن های اینترنتی دلیلش را می دانند و بس .
7. ناشناس گردی یا آزار گردی : بدون هیچ دلیل مشخصی , به طور کاملا ناشناس ایمیل می فرستد و پیغام میگذارند . آزارگردها عاشق این هستند که برای افرادی که می شناسند از خصوصیات فردی انها کامنت های ناهنجار بگذارند و ایمیل های مشکوک بفرستند  . هکرها هم که پادشاهان امپراتوری آزارگردی اند .
8. وسواس های مجازی : هر وقت که انلاین نباشند , دچار استرس می شوند .حالا فکرش را بکنید بیمار وسواس مجازی برای تعطیلات بخواهد برود جایی که اینترنت نداشته باشد  . هر چیزی مثل چک کردن پی در پی ایمیل و فرستادن چند باره یک ایمیل از ترس نرسیدن , نشانه وسواس مجازی است.

• چگونه درمان شویم ؟

چون اعتیاد به اینترنت یکهو از آسمان بر سر کسی فرود نمی آید به این سادگی ها هم درمان

نمی شود پس :

1. ساده نگیرید : در خیلی از کشورهای دنیا کلینیک هایی برای درمان این بیماری وجود دارد . اگر واقع بین باشیم , برای درمان یک اختلال روانی باید رفت پیش روانپزشک  . مشاوره و کمک گرفتن از یک پزشک راهی است که ساده تر به مقصد می رسد.
2. زمان بندی کنید : چون اینترنت چیزی نیست که بشود کاملا ترکش کرد می توانید برای خودتان زمان مشخصی بگذارید . ساعت هاییکه تحت هیچ شرایطی زیاد نشوند . اگر بعد از یک ساعت ساعتمان زنگ بزند , زنگ ساعت یادمان می اندازد که وای , یک ساعت گذشت؟
3. اولویت بندی کنید : بری اینکه کار به جای باریک نکشد اولویت بندی خیلی کمک می کند . اول چک کردن ایمیل , بعد چک کردن وبلاگ و بعد سرزدن به دوستان و همین طور الی آخر  . البته این الی آخر به آخر دنیا اشاره نمی کند . برنامه زمان بندی که یادتان هست؟
4. تغییر کاربری بدهید : شاید اینترنت هنرهایی داشته باشد که همتایش در هیچ کجا پیدا نشود ولی بعضی کارها را هم می شود به کمک تکنولوژی های دیگر انجام داد : مثال  ساده اش هم چت کردن . گاهی می توانید به جای چت کردن با دوستتان با او تلفنی صحبت کنید .

دکتر علیرضا شیری دراین باره حرفهایی زده که خواندنیه :

آدم ها در ارتباط اینترنتی خیلی راحت تر از دنیای واقعی , حقیقت را وراونه می کنند.

برگ برنده اینترنت قابلیت جستجویی است که در آن وجود دارد . امکان انتخاب هم آنقدر وسوسه کننده و دوست داشتنی است که خیلی از آدمها ترجیح می دهند به خاطر آن چشمشان را به روی خطراتی که وجود دارد ببندند .

در ارتباط اینترنتی نمی شود طرف مقابل را خوب شناخت یا نمی شود نقاط ضعف و قدرتش را فهمید مساله اصلی است . این نگاه خوشبینانه قضیه است که فکر کنیم یک آدم خوبی آن طرف نشسته و ما زا طریق چت و شبکه اجتماعی و ... می توانیم کشفش کنیم .

در اینترنت تا دلتان بخواهد آدمها با ضعف های متعدد شخصیتی دست و پنجه نرم میکنند و چون در دنیای واقعی امکان اغاز یک ارتباط برایشان در حد صفر است , در اینترنت از سر و کول هم بالا می روند. دنیای مجازی مکان امنی برای شکارچی هاست .

از طرفی دیگر امکان بالای خیانت در دوستی های اینترنتی یکی دیگر از آسیب هایی است که به افراد می رسد , فضایی که در آن هم می شود به راحتی خیانت کرد و هم درصد وفاداری کسی را تخمین زد , رفتارهایی که به تدریج باعث بروز وسواس و بی اعتمادی می شوند ...

امیدوارم که مفید بوده باشه .. نظرات خودتون رو برام بنویسید که آیا شما هم به اینترنت اعتیاد دارید یا نه و اصلا قبول دارید چنین مطالبی رو ...