نیما یوشیج

در گذشت نیما یوشیج پدر شعر نوی فارسی

   13 دی 1338

   آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
                 یک نفر در آب دارد می سپارد جان
          یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یاییدن به دشمن
                    آن زمان که پیش خود بی هوده پندارید
که گرفت استید دست ناتوانی را
    تا توانایی بهتر را پدید آرید
    آن زمانی که تنگ می بندید
           بر کمر هاتان کمر بند
      در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می کند بی هوده جان، قربان!

یک رو.ز از سالمرگش گذشته .. روحش شاد.

اسمش علی بود و نام خانوادگی اش نوری اسفندیاری .

اجدادش از زمانهای دور , امیران محلی در مازندران بودند.

تخلص اش " نیما " هم اسم چند نفر از همین اجدادش بوده . خودش نوشته است :

" نیما یعنی کماندار برگزیده , شناخته شده "

در کودکی به تهران فرستادنش تا تحصیل کند . با این حال او از تهران بدش می آمد و در تمام عمر سعی بر فرار از آن داشت .

مدتی کارمند وزارت دارایی ؟( مالیه آن زمان ) بود که می گفت:

" ابداً به درد این کار نمی خورم .اگر به من می گفتند کوه البرز را از جا بکنم , آسان تر از این بود "

مدتی هم معلمی مدرسه کرد . از این کار راضی بود و می گفت : " شغلی را که به عهده دارم به صورت یک جنایت به ثبوت نرسیده است " .

زبان فرانسه می دانست و از مطالعه اشعار فرانسه به فکر نوآوری در شعر فارس افتاد .

در جوانی شعر نو گفت و در پیری به رباعی روی آورد . اصرار داشت همه بدانند " روستایی " است . وسواس شدید داشت و بیشتر عمر را در تنهایی و انزوا گذراند .

اشعار نیما  رو اینجا بخونید :   مجموعه اشعار نیما