در گذشت سعدی

در گذشت سعدی 18 آذر 671 شمسی

با محتسب شهر بگویید که زنهار

در مجلس ما سنگ مینداز که جام است

کسان عتاب کنندم که ترک عشق بگوی

به نقد اگر نکُشد عشقم، این سخن بکشد 

وقتی سراغ سعدی میرویم باید حواسمان باشد که سراغ کدام سعدی میرویم .سعدی , کسی که حافظ او را استاد سخن لقب داده است حداقل 2 چهره کاملا متفاوت دارد:

سعدی در بوستان و گلستان وقصاید و قطعات و رسائلش سعدی ناصح است.اینجا او قیافه یک پیر سالخورده و جهان دیده را به خود گرفته که مثل آدم بزرگها قصد انتقال تجربیاتش را دارد او در این قسمت از اشعار و سخنانش برای نصیحت مخاطب همه کاری میکند خاطره تعریف میکند, حکایت و داستان می سازد , حدیث و روایت در می آورد و حتی دروغ می گوید که به قول خودش "جهان دیده بسیار گوید دروغ"  و البته سعدی همه اینها را با چنان مهارتی انجام می دهد که کمتر کسی توان بلند شدن از پای سخنش را دارد .

و باز برای تثبیت حرفهای من اینگونه میگوید " دوست دارم که همه عمر نصیحت کنم/ ملامت کنم و نشنود الا مسعود" سعدی ناصح آدم معقولی است بقیه را هم به عقل و احتیاط و پرهیز از عشق های پر دردسر دعوت می کند آدمی که با چهره دوم سعدی زمین تا آسمان فرق می کند.سعدی غزل ها سعدی عاشق است درست همان چیزی که خودش را از آن نهی کرده بود.اینجا سعدی آدمی است که با وجود دانستن دردسرها و خطرات مشتاقی و مهجوری باز دل به آن میدهد و پیرایه سر به دلدارش که قهر کرده یا بی محلی پیغام میفرستد" دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد /نه به وصل می رسانی نه به قتل می رهانی" سعدی گاهی عاشق است و گاهی عاقل ; گاه معشوق جفاکار را از خود می راند و می گوید " از دشمنان برند شکایت به دوستان/ چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم" سعدی همین است همیشه 2 چهره دارد.

شب عاشقان بی​دل چه شبی دراز باشد 
  تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد
           عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت
به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد 
       ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت
  که محب صادق آنست که پاکباز باشد
         به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن
که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد

اطلاعات بیشتر